Creo que foi porque voltei a escoitar (para a miña desgracia) aquelo de que Pearl Jam é un grupo excepcional, pero hoxe asaltáronme recordos sobre os primeiros e mediados 90´. Xa non padezo o arduo resentemento contra os novos sons iankis en xeral e o grunge en particular que me torturaba cando tiña que escoitar cada media hora que o metal estaba morto… e non só porque hoxe a “explosión grunge” pasara á historia coma calquera outra moda e durara o que tarda don Manuel en dicer “carallo”.
Non vou negar que me congratula que quenes me convidaban a asumir a defunción do metal hai 15 anos pasaran xa por quince modas distintas vendo polo rabillo do ollo como o metal medraba e se multiplicaba, (arrieritos somos…). Pero con todo non é iso o que me parece mais importante.
Estes movementos fugaces cos que a industria ianki da música (mesmo da música “cañera”) pretende reinventar o mundo cada cinco anos me cansan e aburren. Vimos pasar xa demasiados como para non sentir certa indiferéncia e hastío. Non pretendo desdecir a miña frase de “escoita e deixa escoitar”, pero non hai contradicción entre iso e non soportar certos grupos, niso consisten as fóbias, que son moi sanas.
O sinto, pero Pearl Jam paréceme o grupo mais aburrido do mundo despois de Jarabe de palo, e sigo pensando que Kurt Cobain (descanse en paz) non tiña mais idea de tocar a guitarra que o meu periquito. A quen lle guste chapó, o mesmo dereito hai a iso a que a min me horroricen, pero ao final da ditadura grunge só queda un iconográfico “martir del rock”. E outra cousa é se Nirvana ou Pearl Jam podían ser cualificados como “grandes grupos”, “grupazos”, etc… aí todo depende do baremo empregado. Para o meu baremo eran o que técnicamente poderíamos definir como “porquería”. Pero é que eu nunca poderei evitar ver ao grunge coma unha anécdota desagradable da mercadotecnia discográfica ianki. (que país ese, que país…)
Non vou negar que me congratula que quenes me convidaban a asumir a defunción do metal hai 15 anos pasaran xa por quince modas distintas vendo polo rabillo do ollo como o metal medraba e se multiplicaba, (arrieritos somos…). Pero con todo non é iso o que me parece mais importante.
Estes movementos fugaces cos que a industria ianki da música (mesmo da música “cañera”) pretende reinventar o mundo cada cinco anos me cansan e aburren. Vimos pasar xa demasiados como para non sentir certa indiferéncia e hastío. Non pretendo desdecir a miña frase de “escoita e deixa escoitar”, pero non hai contradicción entre iso e non soportar certos grupos, niso consisten as fóbias, que son moi sanas.
O sinto, pero Pearl Jam paréceme o grupo mais aburrido do mundo despois de Jarabe de palo, e sigo pensando que Kurt Cobain (descanse en paz) non tiña mais idea de tocar a guitarra que o meu periquito. A quen lle guste chapó, o mesmo dereito hai a iso a que a min me horroricen, pero ao final da ditadura grunge só queda un iconográfico “martir del rock”. E outra cousa é se Nirvana ou Pearl Jam podían ser cualificados como “grandes grupos”, “grupazos”, etc… aí todo depende do baremo empregado. Para o meu baremo eran o que técnicamente poderíamos definir como “porquería”. Pero é que eu nunca poderei evitar ver ao grunge coma unha anécdota desagradable da mercadotecnia discográfica ianki. (que país ese, que país…)