Creo que foi porque voltei a escoitar (para a miña desgracia) aquelo de que Pearl Jam é un grupo excepcional, pero hoxe asaltáronme recordos sobre os primeiros e mediados 90´. Xa non padezo o arduo resentemento contra os novos sons iankis en xeral e o grunge en particular que me torturaba cando tiña que escoitar cada media hora que o metal estaba morto… e non só porque hoxe a “explosión grunge” pasara á historia coma calquera outra moda e durara o que tarda don Manuel en dicer “carallo”.Non vou negar que me congratula que quenes me convidaban a asumir a defunción do metal hai 15 anos pasaran xa por quince modas distintas vendo polo rabillo do ollo como o metal medraba e se multiplicaba, (arrieritos somos…). Pero con todo non é iso o que me parece mais importante.
Estes movementos fugaces cos que a industria ianki da música (mesmo da música “cañera”) pretende reinventar o mundo cada cinco anos me cansan e aburren. Vimos pasar xa demasiados como para non sentir certa indiferéncia e hastío. Non pretendo desdecir a miña frase de “escoita e deixa escoitar”, pero non hai contradicción entre iso e non soportar certos grupos, niso consisten as fóbias, que son moi sanas.
O sinto, pero Pearl Jam paréceme o grupo mais aburrido do mundo despois de Jarabe de palo, e sigo pensando que Kurt Cobain (descanse en paz) non tiña mais idea de tocar a guitarra que o meu periquito. A quen lle guste chapó, o mesmo dereito hai a iso a que a min me horroricen, pero ao final da ditadura grunge só queda un iconográfico “martir del rock”. E outra cousa é se Nirvana ou Pearl Jam podían ser cualificados como “grandes grupos”, “grupazos”, etc… aí todo depende do baremo empregado. Para o meu baremo eran o que técnicamente poderíamos definir como “porquería”. Pero é que eu nunca poderei evitar ver ao grunge coma unha anécdota desagradable da mercadotecnia discográfica ianki. (que país ese, que país…)
